Als je de geluiden om je heen mag geloven is de wereld tegenwoordig maar een verrotte plek. Met sinaasappel-oranje presidenten en uitgelekte plasseks-filmpjes is het al snel duidelijk wat deze wereld nodig heeft: een held zoals jij!

Ik kom bij de kassa aan met mijn overvolle winkelwagentje, en begin vrolijk mijn shizzle

uit te laden. Plots zie ik de teleurgestelde Bambi-ogen van de persoon achter mij, met zijn blikje Energy onder zijn arm. Met zijn €0,40 al paraat hoopt hij zo snel mogelijk af te rekenen.

Ik zie hem al bijna opgeven: hangende schouders, diepe zucht. Maar hij weet niet dat ik eenfokkingheld ben! ‘Ga maar even voor hoor’. De expressie op zijn smoelwerk spreekt boekdelen, het liefste zou hij mij hier keihard doen als bedankje. Maar dat doet hij niet, dat is voor later. Maar ik, ik ben zijn held.

Ja hoor, dat mag gewoon. En je hoeft geen sorry te zeggen hoor! Echt zonder moeite. Want zo cool ben ik gewoon. Ik maak zelfs nog zo’n vet butler-gebaar, alsof ik op de universiteit zat van mensen voor laten gaan!

Daar staat ze. Oma. Ze staat al (té) lang paraat voor het zebrapad. Ze zet zich nergens meer voor in (dat kun je zien aan haar hopeloze kakikleurige outfit). En gelooft niet meer dat auto’s zich nog aan de verkeersregels houden en haar netjes voorrang zullen verlenen om over te steken.

Maar zij weet niet datik het ben. Wantfuck, hoeawesome ben ik wanneer ik netjes afrem, en met een soepele handbeweging aangeef dat zij gewoon voorrang heeft. Oma lacht. Ze heeft weer een geweldig verhaal voor de bingoclub.

Ik sta af te rekenen, €9,70 om precies te zijn. Ik geef een tientje en fluister: ‘Hou ’t wisselgeld maar’. Shit man! Zij denkt nu waarschijnlijk dat ik een vette miljonair ben, maar dat ben ik helemaal niet! Denkt echt iedereen in het café trouwens, want die €0,30 mis ik niet. Held!

Daar is weer zo’n moeder met een buggy. En natuurlijk zit daar zo’n kleine in. Het babyding laat z’n speentje vallen, mega zielig! Mams ziet het niet, maar dat is logisch: moeder zijn

schijnt bizar zwaar te zijn. Ik ga als een topsprinter eropaf, en raap het speentje op en geeft deze aan mams.

(Niet aan dat kind, die kan nog geen ‘dank je wel’ zeggen, tss.) Mams zegt dat wel. Uiteraard zeg ik met je zelfvoldane blik ‘graag gedaan’. Ineens herinner ik dat het vrijdag is. ‘Fijn weekend alvast’. Ohdamn, lekker bezig ouwe!

Ik stoot je per ongeluk aan. Maar ik zeg wel sorry hoor, met een glimlach. Shit,

wat ben ik aardig. De wereld is echt een betere plek door mensen zoals ik.