Gemiddeld reis ik bijna elke dag in de spits. Het is heerlijk. Zowel in de ochtend als in de avond. Ik heb nooit het gevoel dat ik alleen ben en ik maak altijd wel wat mee. Een trein die uitvalt, een vervelende reiziger die geen kaartje heeft (oh-oh!) of gewoon een treincabine bomvol met mensen. Geen enkele dag is hetzelfde.

Meestal als ik een bomvolle coupé zit, maak ik nieuwe vrienden. Nou ja, vrienden zijn het niet echt. Eerder gelijkgestemden. Aan hun blik kan ik zien dat zij net zo klaar zijn met de dag als ik. Dat ze zich al klaarmaken op het gezeik thuis. En natuurlijk denken aan de volgende ochtend, wanneer zij (en ik) weer met de trein moeten. Maar wanneer ik dan oogcontact maak, kijk ik toch wel weer weg. Ik ben verlegen, laat me. Soms kruisen onze blikken in de weerspiegeling van de ramen en weten we beiden niet wat we daarmee aanmoeten. Aandoenlijk.

Doordat er tijdens de spits geen zitplaatsen meer zijn, zit ik regelmatig op de beugels van de deuren. Dat is een soort van stevige stalen rails zonder zitvlak, waar je makkelijk drie kwartier op door kan brengen (mits je iets geeft om je rug). En steeds meer reizigers ontdekken deze secundaire zitoptie's, waardoor ik vaak iemand vlak tegenover mij heb zitten. Vet gezellig. En het leuke is dat als de één zijn voet beweegt, diegene meteen tegen de voet van de ander aan zit.

Zo tikte ik laatst de voet van een leuk meisje aan, die een soort van vreemd opkeek. Maar in die vervreemde blik zag ik toch wel een hint naar "wat-leuk-dat-je-mij-op-deze-manier-wilt-attenderen-op-het-feit-dat-je-mij-wel-ziet-zitten-en-ik-zou-inderdaad-met-jou-mee-naar-huis-willen-gaan". En wie zei dat er geen romance in het OV is?

De spits is rond etenstijd, dus de meeste mensen nemen hun eten mee de trein in. Slim! Waarom een uurtje wachten als je NU honger hebt? En het meeste geniet ik als mensen eten vanuit hun eigen cultuur meenemen. Soms ruikt de cabine naar pasta, friet, een broodje bapao én een complete rijsttafel! Jeetje, ik leer zoveel nieuws tijdens de spits! Het is echt indrukwekkend.

Door het gebrek aan stoelen in de trein ben ik vaak genoodzaakt zelf een oplossing te vinden. Zo heb ik een keer een uur in het verbindingsstuk van twee cabines gestaan, in het bagagerek gelegen en zelfs een keer een kwartier op de wc gezeten omdat ik, nouja, de vorige dag gewoon chili con carne op had. Wat ik hiermee wil zeggen is dat je geen dure yoga-trainingen meer hoeft te doen. Gewoon tijdens de spits reizen en je leert jezelf allerlei lenige posities aan!

9 van de 10 keer heb ik tijdens het reizen oortjes in. Lekker het nieuw album van Fransie Bauer in m'n oren en knallen maar. Maar soms zet ik mijn muziek uit en houd ik mijn oortjes in. Dan luister ik mee met telefoongesprekken van andere reizigers. "Jaa, ik weet niet hoor. Die soa van Lisa kan toch onmogelijk overgedragen zijn naar mij?"

klinkt het meer dan eens, vooral rond Leiden Centraal. En dan ben ik blij dat ik zeker weet dat ik geen soa heb of een Lisa ken.

Iedereen die reist in de spits is het met één ding eens; de eerste klas cabines zijn als de hemel. Lekkere stoelen, veel plek en nog goed stil ook. Maar ja, dat kost natuurlijk extra hé. Alleen conducteurs, hele belangrijke zakenmensen en oma's die hun hele leven hebben gespaard kunnen zich dat veroorloven. En elke keer als ik tijdens de spits in het bagagerek van een cabine lig, met mijn blik op de eerste klas, dan denk ik; "Sem, op een dag zit jij daar".