Klein zijn is niet fijn

“Wat ben jij schattig’’ en “klein maar fijn’’ zijn dingen die je regelmatig naar je hoofd geslingerd krijgt. Nou, klein zijn is toevallig helemaal niet fijn, het is in veel gevallen zelfs zwaar kut. Je bent afhankelijk van anderen en niemand neemt jouw miezerige verschijning serieus.

Je wordt altijd als laatste gekozen bij sportactiviteiten. Want even heel eerlijk, niemand heeft iets aan een dwerg tijdens een wedstrijdje basketbal. Een basket hangt ongeveer 3,05 meter hoog, dus je snapt zelf al dat het je nóóit gaat lukken om die bal erin te dunken alsof je Michael Jordan bent. Die is namelijk 1.98 meter.

Want wat nou als je toevallig die ene grote pot mayonaise op de bovenste stelling moet hebben? Het zweet breekt je uit want hoe ga je deze te pakken krijgen? Nadat je een poging hebt gedaan om de schappen te beklimmen als een of andere bezeten Jane, vraag je het toch maar aan die ene gigantisch lange vakkenvuller. Vervolgens pakt hij de pot met gemak en lacht hij je in je gezicht uit. Thanks, lul.

Niemand maar dan ook écht niemand houdt rekening met je in het openbaar vervoer. Bij het instappen begint de pret al. Als een kleine impala wring jij je tussen een kudde fucking olifanten die zich voor de deur opdringt. Eenmaal in de overvolle bus of trein kunnen er twee dingen gebeuren; je staat recht met je neus onder iemands dampende oksel te koekeloeren, of je wordt in je gezicht gekaatst door iemand zijn rugtas.

Zelfs wij mini-mensjes kunnen behoorlijk boos zijn. Maar als we dan wild in de rondte blèren terwijl we op onze teentjes staan, inclusief vurige handgebaren, worden we nog steeds schattig genoemd. Alsof we een kitten zijn waarvan het eten wordt afgepakt. Ik ben geen kitten, ik ben een tijger.

Zoals je ziet zijn er dus zat nadelen. Maar ieder nadeel heb ze voordeel want als één van bovenstaande dingen gebeurt, geven wij gewoon een kopstoot. Rechtstreeks in het kruis.